Lech Komenda – zwycięzca biegu wokół gminy Brańszczyk Pierwszy 24-godzinny bieg sztafetowy wokół gminy Brańszczyk- Brańszczyk 2020. Na początek samokrytyka.  To nie był silnie obsadzony bieg. Startowało 61 zawodników. Nazywał się 24-godzinny, ale biegłem tylko siedem. Nie chodziło w nim tylko o rywalizację, a bardziej zachęcenie ludzi do aktywności ruchowej. Puchar zbyt okazały wobec osiągnięcia. Pod kątem treningowym to nie była mądra decyzja. Biec maraton (tak, na początku zakładałem, że przebiegnę maraton), gdzieś na zawodach, o których dowiedziałem się przypadkowo dwa dni wcześniej z fejsbuka. Rozpiska treningowa mówiła jasno: 10 km swobodnie, tak miałem biec tego dnia. Z drugiej strony przejrzałem kalendarz na maratonypolskie.pl i ze smutkiem stwierdziłem, że w październiku nie ma ciekawych zawodów. Do momentu przyjazdu na start wszystko wyglądało średnio: najedzenie, nawodnienie, nastawienie, niewyspanie i pogoda. Ale kiedy spotkałem ludzi na punkcie zmian (punktów było 12 na 62-kilometrowej pętli) wszystko zaczęło się zmieniać. Chciałeś batona, miałeś batona. Napoje, herbatę, banany, wszystko było (wpisowe 0 zł). Pomysł był taki, żeby biec za zmieniającymi się co kilka kilometrów pacemakerami, ale po trzech punktach zmian nie byłem w stanie za nimi nadążyć i musiałem polegać na własnym nosie i nawigacji w telefonie. Sceneria. Niesamowita. Przez las drogę oświetlały nam quady i wozy strażackie, przez pola towarzyszyły samochody terenowe i osobowe. Nasze sylwetki rzucały kilkunastometrowe cienie. Wyglądaliśmy jak rodzina Slendermanów . Raz trzeba było przedzierać się przez zorane przez dziki łąki, innym razem przez podmokłe nadbużańskie mokradła (w pierwszej chwili myślałem, że to Narew). Był też jeden krótki fragment mocno zarośniętego lasu. Gdyby nie ,,zając” nie wpadłbym, że tędy biegnie trasa pętli. Punkty zmian. Jedne kameralne i niemal niewidoczne, inne głośne i dobrze zaopatrzone w dobra konsumpcyjne. Na jednym zauważyłem nawet Żołądkową Gorzką wystawioną obok wody. Ludzie. W tym punkcie zatrzymajmy się dłużej. W jednej z wsi podjeżdża do mnie lekki wóz strażacki. Otwierają się drzwi i strażak mówi coś czego się nigdy w życiu nie spodziewałem. Mówi mniej więcej tak: dzień dobry, starszy strażak (nazwisko), OSP Trzcianka, słyszeliśmy, że nie jest pan z okolicy, więc będziemy pana eskortować aż do Nakła. Zapraszamy na prawą stronę przed pojazd. Dziękuję. Nagle zmalałem do rozmiarów elfa. Poczułem się zażenowany, zaskoczony i niegodny takiego traktowania. Ja, żaden król, a co najwyżej giermek polskiego ultramaratonu mam być ,,eskortowany” do jakiegoś Nakła (dzisiaj już wiem, gdzie to jest). Panowie mieli poważne miny, więc tylko podziękowałem i...